Iets met duinen

Iets met een schoolreisje richting de duinen; richting de zee. Ik dacht er zo opeens maar aan. Ellemeet in 2010, bingo, karaokeavond, fietsend naar Neeltje Jans (toegegeven: ik hing aan de bagagedrager van de elektrische fiets van de juffrouw). Dit is dus al tien jaar geleden - daar dacht ik zo opeens maar aan toen ik mijn nichtje naar school bracht en de vertrouwde mengelmoes van geuren waar een basisschool je mee verwelkomt me tegemoet kwam.

School is de leukste periode van je leven. Je weet wel, dat is wat ze zeggen en waar je op den duur achter komt als je ouder bent. Maar voor sommigen onder ons is school gewoon hun werk en helemaal niet zorgeloos. En schoolkamp is werkkamp.

Ikzelf ben inmiddels ook niet meer zo zorgeloos als toen ik twaalf was. Werk gaat voor alles en verder staat 'slaap' ook hoog in de ranglijst. Mijn lezers zijn er een beetje bij ingeschoten. Als goedmakertje, in afwachting op mijn tweede roman, kunnen jullie hier wekelijks een klein stukje lezen over Vivianne. Volg haar tijdens werkkamp, ik bedoel schoolkamp, en beleef hoe een schoolreisje iedereen dichterbij elkaar brengt. Vanaf volgende week kun je elke zaterdag een fragment lezen uit 'Iets met duinen'.

Dat betekent; teken tellen, smerig avondeten, lange fietstochtjes, leerzame schooluitjes en uitgelaten gegil van leerlingen.

Groetjes uit Tiengemeten.