3.


‘Heb je het gehoord?’ Victor komt naast me staan op het schoolplein en we kijken samen toe hoe de kinderen hun ouders opzoeken die aan de rand van het schoolhek staan te wachten. ‘Allert gaat mee als hulpvader op schoolkamp.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Echt?’
‘Is het leven zojuist niet tien keer mooier geworden?’ polst hij. Victor en ik kennen elkaar van onze studie en zijn per toeval bij dezelfde basisschool terecht gekomen. We hebben allebei een groep acht omdat de groep te groot is voor één klas. Hij runt zijn klas samen met Anna en mijn vaste collega was Myrthe. Het feit dat mijn vaste collega een burn-out heeft zegt denk ik genoeg over de leerlingen in mijn klas. Victor is de enige die ervoor zorgt dat mij niet hetzelfde overkomt. We delen lief en leed, dezelfde smaak in mannen en vroeger ook een studentenkamer. Ik volg Victors blik en kijk toe hoe Akky haar vader om de hals valt. Allert is lang en slungelig, maar op een leuke manier. Hij heeft blond piekerig haar dat speels voor zijn ogen valt en zodra hij ons ziet staren steekt hij vriendelijk een hand op.
‘Als ik Milou was, dan had ik hem nooit laten gaan,’ mengt Anna zich in het gesprek.
‘Misschien komen ze nog wel terug bij elkaar,’ zeg ik luchtig.
Anna schenkt me een vuile blik. ‘Dat gebeurt niet. Daar zorg ik wel voor.’
Victor grinnikt. ‘En toch blijft hij met stip op nummer een staan op de lijst.’ Hij doelt op de lijst die Anna en hij samen hebben opgesteld. Ze hebben alle vaders geordend van ‘knap’ tot ‘afzichtelijk’ en hoewel dat een tikje eigenaardig is, is het nog vreemder dat Phileine die Hugo op de lijst zette, ook al is hij geen vader en zowel niet knap als afzichtelijk, opeens zwanger blijkt te zijn terwijl ze geen relatie had. Verdacht.
Misschien blijkt Hugo dan toch een vader te zijn en verdient hij zijn plekje op de lijst.

Ik werp nog een blik op Allert en Akky, kijk toe hoe zijn dochter die als twee druppels water op hem lijkt bij hem wegkruipt en besef hoe kortzichtig we zijn. Akky is de jongste van mijn klas. Ze is slim en nieuwsgierig, heeft een paar klassen overgeslagen en dat merk je soms in haar gedrag. Ze is nog maar negen en soms vraag ik me af hoe ze zich staande houdt tussen alle pre-pubers en haar ruziënde ouders. Even ben ik vertederd door mijn beroep. Maar dan loopt Jens voorbij die vraagt: ‘Mag ik bij u op de kamer tijdens schoolkamp?’ en is dat gevoel spontaan verdwenen.